«Ο χωρισμός»

Συνεχίζουμε να συμπληρώνουμε τα κενά της ύπαρξής μας από τον άλλο, το αντικείμενο της αγάπης. Και συνεχίζουμε να κοιτάζουμε στα μάτια τον άλλο, ψάχνοντας για το είδωλο μας. Έτσι, όταν ο εραστής ή ο αγαπημένος εξαφανιστεί, ξαφνικά δημιουργείται μια τρύπα. Επειδή χάνεις τον καθρέφτη που μπορούσες να βλέπεις το είδωλό σου, χάνεις το πρόσωπό σου. Δεν ξέρεις τώρα ποιός είσαι, γιατί ο καθρέφτης σου έδινε ένα σχήμα, σηματοδοτούσε τα όριά σου – ότι αυτό είσαι εσύ – και κρατούσε σε συνοχή αυτό το σχήμα. Με τον ίδιο τρόπο θα πρέπει κι εκείνη να νιώθει το ίδιο χαμένη, αφού λειτουργούσες κι εσύ σαν καθρέφτης του εγώ της. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα όταν οι εραστές χωρίζουν. Είχαν επενδύσει τόσα πολλά ο ένας στον άλλον.

Γι” αυτό το λόγο, πολλοί άνθρωποι συνεχίζουν να παραμένουν μαζί, έστω κι αν η αγάπη τους έχει χαθεί πολύ καιρό πριν. Δεν μπορούν να αντέξουν να χάσουν τον άλλον. Οι σύζυγοι δένονται μεταξύ τους, ξέροντας καλά, ότι παραμένουν στο τίποτα. Δεν υπάρχει τίποτα για να τους κρατήσει μαζί. Η αγάπη έχει χαθεί καιρό τώρα ή ίσως να μην υπήρξε και ποτέ. Και το ξέρουν, το έχουν συνειδητοποιήσει και νιώθουν μίζερα γι” αυτό, αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Χίλιες δυο φορές έχουν σκεφτεί να χωρίσουν, αλλά η τελική ιδέα του χωρισμού, φέρνει φόβο, γιατί το προσωπικό τους είδωλο βρίσκεται στα χέρια του άλλου. Αν ο άλλος δεν βρίσκεται πια εκεί, δεν ξέρεις ποιός είσαι.

Ξαφνικά χάνεις την ταυτότητά σου. Χάνεις την ψυχή σου, τον εαυτό σου. Ξαφνικά όλα αναστατώνονται και τότε αρχίζεις να ζεις με τη μοναξιά σου. Αυτή είναι η τρύπα. Αυτή τη φορά μην προσπαθήσεις να την κλείσεις. Άφησε την να υπάρξει, μάθε όμως να ζεις μόνος/η σου. Δεν λέω να είσαι μόνος σε όλη σου τη ζωή. Πρώτα όμως μάθε να ζεις μόνος σου και μετά βρες ένα σύντροφο. Τότε η σχέση θα είναι σε ένα τελείως διαφορετικό επίπεδο. Δεν θα είναι καθρέφτης. Μπορείς να ζήσεις μόνος σου και τότε μόνο μπορείς να αγαπήσεις. Τότε η αγάπη δεν θα είναι πια μια νευρωτική ανάγκη. Δεν θα είναι πια κάτι από το οποίο θα εξαρτάται ο αυτοπροσδιορισμός σου. Μπορεί να είσαι μόνος. Ξέρεις τώρα χωρίς την αγάπη σου ποιός είσαι. Τότε η αγάπη γίνεται συμμοιρασιά. Τότε επειδή έχεις, θέλεις να μοιραστείς. Τότε η αγάπη δεν είναι ανάγκη, αλλά πολυτέλεια. Και όταν η αγάπη είναι πολυτέλεια, είναι όμορφη.

-=-=-=-=-=-=-=-=-=-

- Και γιατί μόνο ως πολυτέλεια νομίζεις ότι μπορείς να βιώσεις την αγάπη;
- Ένα υποσύνολο αγάπης μπορείς να το βιώσεις με πολλούς τρόπους και οπτικές. Αλλά σκέψου: όταν έχεις ένα αντικείμενο (ας πούμε ένα κομμάτι από ξύλο και δυο θαλασσοφαγωμένα κοχύλια που είχες βρει όταν έψαχνες στην αμμουδιά των καλοκαιρινών σου εφηβικών διακοπών, που σου χάρισε ο αγαπημένος σου) και το φοράς στο λαιμό σου, δεν αισθάνεσαι διαφορετικά από ένα ακριβό κρεμαστό που δεν θυμάσαι ποιος στο έδωσε; Τι δύναμη έχει για σένα και μόνο, αυτό το μοναδικό κομμάτι που ξεχωρίζει ανάμεσα σε όλα τα υπόλοιπα υλικά αντικείμενα που κατέχεις! Όταν η αγάπη είναι πολυτέλεια, είναι πολύτιμη, είναι αυτή η μία και μοναδική, τότε μετουσιώνεται σε κάτι από το υπερπέραν, σε μια ουσία ζωής.