Το δικαίωμα στο λάθος

Το πρωτοδιάβασα από τον Steve Jobs (1955-2011), τον ιδρυτή και για πολλά χρόνια αφεντικό της Apple: "κάνε λάθη, αλλά μάθε από αυτά". Μου χτύπησε κάπως, όταν το διάβασα. Τι είπε; Να κάνω λάθος; Μα γιατί; Δεν πρέπει να είμαστε σωστοί σε ό,τι κάνουμε; Να είμαστε συνεπείς στη δουλειά μας. Να είμαστε αλάνθαστοι στο σχολείο. Να μην κάνουμε λάθος στη σχέση μας. Χμμμ... για να το δούμε και πάλι.

Ζούμε σε μια κοινωνία που το λάθος στηλιτεύεται. Που μας το χτυπούν σε ανυποψίαστο χρόνο ως εκδίκηση, ως αποτροπή, ως νουθεσία ή ό,τι. Πώς όμως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, να προχωρήσουμε μπροστά βελτιώνοντας τον ίδιο μας τον εαυτό, όταν αποφεύγουμε να κάνουμε λάθος; Με τα λάθη μπορούμε να μάθουμε ποιοι είμαστε. Ποιοι είναι οι άλλοι. Γιατί πήγε κάτι στραβά και δεν μας βγήκε όπως το υπολογίζαμε. Ποιες παραμέτρους δεν λάβαμε υπόψη μας.

Στη σχολική γιορτή του δημοτικού, κληρώθηκα να είμαι ο Άγιος Βασίλης και η Χριστίνα, το αγγελάκι που συνομιλεί με τον Άγιο. Στη σκηνή επάνω με τους γονείς και τα παιδιά να παρακολουθούν το χριστουγεννιάτικο σκετσάκι έπρεπε -σύμφωνα με τον ρόλο- να έχω ένα σάκο με δώρα, για να δίνω ή όχι στα παιδιά τα δώρα που μου ζητούσαν με τα γράμματά τους, αναλόγως της συμπεριφοράς τους το χρόνο που πέρασε. Σε ένα από αυτά θα έδινα ένα πιστόλι, το οποίο όμως κάπου παράπεσε και δεν το έβαλα στο σάκο. Το αντιλήφθηκα αργά. Και στην ερώτηση του αγγέλου αν θα δώσω το πιστόλι στον Κωστάκη, βλέποντας ότι δεν υπάρχει, γύρισα προς τον δάσκαλο και είπα με παιδική αφέλεια: "κύριε, δεν έχω πιστόλι, να του στείλω κάτι άλλο αντί γι' αυτό"; Παιδική αφέλεια.

Σε μια τάξη σχολείου, τα παιδιά ζωγράφιζαν διάφορα στο μάθημα της Ζωγραφικής. Ρώτησε η δασκάλα ένα κοριτσάκι, που απορροφημένο δεν σήκωνε το κεφάλι του, τι ζωγραφίζει. "- Τον Θεό κυρία". "- Μα κανείς δεν ξέρει πως είναι!". "- Θα ξέρετε σε ένα λεπτό!". Τα παιδιά δεν διστάζουν να κάνουν λάθος. Και έτσι μαθαίνουν. Και έτσι προχωρούν και χαράζουν το δρομάκι τους. Και η δημιουργικότητά τους ενισχύεται. Και ανεβαίνουν. Εμείς όμως είμαστε ενήλικες πια. Λάθη όχι μόνο δεν επιτρέπονται, αλλά γίνονται και αντικείμενο ειρωνείας, αποστροφής, μείωσης.

Ναι, είναι καλό να κυνηγάμε τα λάθη. Να δοκιμάζουμε. Να τολμούμε κάτι διαφορετικό από πριν. Έτσι μόνο μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Τότε προχωράμε με μνήμη του λάθους και η εμπειρία γίνεται πείρα. Αρκεί να μαθαίνουμε από αυτά.

Σήμερα, με την παγερή και πνιγηρή ατμόσφαιρα, έχω την αίσθηση ότι τα παιδιά δεν έχουν το δικαίωμα στο λάθος. Κι αυτό με τρομάζει για το αύριο.

Μεταφορές μεγάλων αρχείων, ερήμωση πόλης, δυνατότητες εξόδου... (μπουκέτο)

Σήμερα γυρίζουν στο μυαλό μου 3 πράγματα που αν και φαίνονται ψιλοάσχετα μεταξύ τους ίσως έχουν κοινή αφετηρία. Όπως και να 'χει τα παραθέτω για ενημέρωση αλλά και σχολιασμό αν το θέλετε.

"Στείλε πράμα θείο"

Το πρώτο έχει να κάνει με το πως μπορούμε να στείλουμε σε κάποιον ή κάποιους μεγάλα αρχεία. Και όταν λέμε μεγάλα αρχεία εννοούμε μέχρι 2 GB. Με απλά λόγια 2-3 ταινίες, δεκάδες παρουσιάσεις, πάμπολλες εικόνες υψηλής ανάλυσης, αρκετά μουσικά CD σε mp3. Ένα θέμα που απασχολεί λίγο πολύ όλους. Να το γράψω σε CD, να του το στείλω, να το γράψω στο στικάκι που θα μου φέρει, να του δώσω το δικό μου και να μου το δώσει πίσω και άλλες τέτοιες ερωτήσεις προκύπτουν όταν έχουμε πολύ πράμα να δώσουμε σε κάποιον. Μου άρεσε λοιπόν από τις διάφορες λύσεις που υπάρχουν το wetranfer με το οποίο κάνουμε τα εξής: επιλέγουμε τα αρχεία που θέλουμε να στείλουμε, γράφουμε το mail του παραλήπτη, το δικό μας και τέλος ένα σχόλιο στα αγγλικά ή στα greeklish. Αν έρχεστε κι εσείς αντιμέτωποι με τέτοια ερωτήματα ρίξτε μια ματιά στο wetransfer εδώ.

Το δεύτερο έχει να κάνει με τη Δράμα το βράδυ. Αρκετές φορές χρειάστηκε να κατέβω αργούτσικα (μετά τις 11 μ.μ.) προς το κέντρο, συνηθέστερα για να βρω ανοιχτό κάποιο περίπτερο ή κάποιο φαρμακείο ή να πάρω κάτι από το γραφείο που ξέχασα κλπ. Η πόλη είναι νεκρή. Θυμίζει εικόνα φαρ-ουέστ με μοναδική διαφορά την έλλειψη των θυσάνων να διασχίζουν τους δρόμους. Τα ξερά χόρτα εννοώ, τους θάμνους που συνήθως βλέπουμε συνοδεία μουσικής λίγο πριν το πιστολίδι ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Αλλά ούτε θάμνοι σουλατσάρουν στους δρόμους, ούτε τίποτε άλλο. Ούτε άνθρωποι, ούτε ζώα. Η πόλη είναι βουβή. Σε κάποιους δρόμους δεν ανάβουν τα φώτα λόγω βλάβης ή εξοικονόμησης χρημάτων. Νομίζεις ότι κάποια αρρώστια, κάποιο θανατικό έχει πέσει και έχεις μείνει τελευταίος στην ενημέρωση. Θλίψη και μιζέρια. Απογοήτευση για το αύριο. Πλάκωμα.

Αυτή η εικόνα δεν ισχύει Παρασκευή και Σάββατο βράδυ όπου η Δράμα φοράει τα γνωστά βραδινά της ...φορέματα και αναδεικνύει με τον ποιο εκκωφαντικό τρόπο την παρακμιακή της εικόνα που τόσα χρόνια συνεχίζει να συντηρεί ως πρώτη προτεραιότητα. Είναι τότε που οι άνεργοι, εξοργισμένοι, σκυθρωποί κάτοικοί της ή οι μονίμως χαρούμενοι τύποι της πόλης εξορμούν στα 5-7-10 στέκια και της δίνουν το χρώμα που της ταιριάζει. Στις ίδιες θέσεις, με τις ίδιες πάνω-κάτω παρέες, κρίνοντας τους γύρω για να νοιώσουμε όλοι καλύτερα που δεν είμαστε σαν κι αυτούς (αλλά γι' αυτό θα χρειαστεί μια άλλη ανάρτηση...) 

Το τρίτο έχει να κάνει με την αναζήτηση. Αναζήτηση για ένα καλύτερο αύριο ή για μια εξασφάλιση του σήμερα, έστω. Εννοώ τις κρούσεις που δέχομαι από γνωστούς και φίλους για να φτιάξουν μια ιστοσελίδα και να προωθούν κυρίως προϊόντα και λίγο σπανιότερα υπηρεσίες. Ψαχνόμαστε. Τι μπορούμε να κάνουμε χωρίς να ρισκάρουμε ιδιαίτερα χρήμα και χρόνο; Και άντε χρόνο ας πούμε ότι έχουμε πια, αλλά χρήμα δεν έχει κανείς. Οπότε ο σχεδιασμός μια ιστοσελίδας και η προώθηση αυτής για να ξεκινήσει κάτι νέο που θα συμπληρώσει το εισόδημα (ή ό,τι έχει μείνει από αυτό) μοιάζει να είναι μια εύκολη και προσιτή λύση. Και είναι για μένα από τις σημαντικότερες κινήσεις που δίνουν μια προοπτική, μια ελπίδα στο τρελοκομείο που ζούμε...

Περί εκπαίδευσης

Θες κάτι οι ώρες διδασκαλίας σε ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ και στο ΚΕΣ που είχα παλιότερα, θες κάτι η κατάσταση στο σπίτι που βιώνω καθημερινά (η γυναίκα μου είναι φιλόλογος) μπήκα στη διαδικασία να παρακολουθήσω ένα εξ' αποστάσεως πρόγραμμα που απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς. Είχα κάποιες αμφιβολίες για το αν αξίζει, αν θα έχω χρόνο να ασχοληθώ, πόσο θα με τραβήξει κλπ. Πέρασε ένας μήνας περίπου από τότε που μπλέχτηκα στη διαδικασία αυτή. Τα παράτησα οριστικά χθες.
Για να γίνω σαφής μεταφέρω, όσο αντικειμενικά γίνεται, τα γεγονότα: Κάνω την εγγραφή μου κανονικά στη σχετική σελίδα της εξ' αποστάσεως εκπαίδευσης. Αναρωτιέμαι αν στα βιογραφικά στοιχεία που γράφουν όλοι οι συμμετέχοντες κάπου θα κλοτσήσει το ότι δεν είμαι επαγγελματίας εκπαιδευτικός. Δεν είναι το βασικό μου επάγγελμα με άλλα λόγια. Μπορεί να έχω 2.000+ ώρες σε ΤΕΙ, μερικές εκατοντάδες σε ΑΕΙ, ΙΕΚ και (αδιάφορες) χιλιάδες στο ΚΕΣ που είχα, αλλά η βασική μου ιδιότητα δεν είναι αυτή. Παρακολουθώ λοιπόν με ενδιαφέρον τη διαδικασία εγγραφής, επικοινωνίας των συμμετεχόντων, απόψεων που πηγαινοέρχονται σε αράδες κειμένου. Βλέπω τις εγγραφές να πληθαίνουν καθημερινά. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ένα μεγάλο εγχείρημα που θέλει οργάνωση.

Ίσως λόγω επαγγελματικής διαστροφής να μ' ενοχλεί η τσαπατσουλιά σε ένα κείμενο όσο απλό ή πρόχειρο και αν είναι.

Ίσως λόγω επαγγελματικής διαστροφής να μ' ενοχλεί η τσαπατσουλιά σε ένα κείμενο όσο απλό ή πρόχειρο και αν είναι. Ιδιαίτερα από ανθρώπους που έχουν να κάνουν με κείμενα στη δουλειά τους και δεν είναι αμπελουργοί ή καπνοπαραγωγοί (τους οποίους και σαφέστατα τιμώ). Θα περίμενα από εκπαιδευτικούς να έβλεπα στρωτό λόγο, ορθογραφία και σύνταξη σωστή, με μορφοποίηση απλή και κατανοητή. Ίσως γιατί στο μυαλό έχω συνδέσει τον τρόπο γραφής του δασκάλου με την ποιότητα του έργου του. Με τον τρόπο που σκέφτεται και εκφράζει την όποια διάθεση έχει. Και βλέπω στις σχετικές συζητήσεις (forums) το ...χάος! "Δεν υπάρχουν" απλά... Ο καθένας να γράφει με σωστή ορθογραφία μεν, αλλά ό,τι του κατεβαίνει στο μυαλό, με μορφοποιήσεις  επιπέδου δημοτικού ή γυμνασίου. Μέχρι εκεί ναι. Γυμνασίου.

Κρίμα. Χαλάστηκα. Έχασα το κέφι μου. Διαπίστωσα πόσο πολύ είμαστε πίσω με χρόνια επιμορφώσεων, με σεμινάρια βιωματικά ή άλλα... Σκέφτηκα τι ενέργειες και δράσεις γίνονται στο εξωτερικό, πόσο ξένα, άπιαστα και μακρινά μοιάζουν εκείνα (γι' αυτούς αυτονόητα) εδώ, πόσο άρνηση δείχνουμε στο νέο και στο διαφορετικό, πόσο πιάνει ακόμη η αιτιολόγηση "εγώ δεν τα έμαθα αυτά και άλλωστε σε 5 χρόνια βγαίνω στη σύνταξη, άσε με τώρα..." και πόσο ακόμη τρέχουμε να προλάβουμε το ριμαδοτρένο που ακόμη να έρθει (ή έρχεται με ρυθμούς οδοντωτού).

Συνέχισα πάραυτα με αισιοδοξία και περιέργεια για το πως θα συνεχίσει αυτό το σενάριο να παίζει. Μπήκα στη διαδικασία και συμμετείχα σε ένα κοινόχρηστο αρχείο το βράδυ της Κυριακής για να αποφασίσουμε κάποια πράγματα. Κόλαση. Μικρά παιδιά που έγραφαν ό,τι να 'ναι. Βαβούρα. Που είναι οι υπόλοιποι ρε παιδιά; 800+ γράφτηκαν. Εδώ μέσα δεν είμαστε ούτε 50. Χαρτιά και οι απόντες; Που ανησύχησαν με την αξιολόγηση και ψάχνουν πιστοποιήσεις παντός είδους για να αποδείξουν ότι αυτοβελτιώνονται; Ας υποθέσω ότι δεν είναι έτσι. Ας.

Από 6-7 κουβέντες που αντάλλαξα με "υπευθύνους" αντιλήφθηκα μια κρύα στάση του στυλ "δεν ανήκεις εδώ", "μπορείς όμως να συμμετέχεις αν θέλεις", "δεν έχεις καταλάβει πως λειτουργεί η διαδικασία της εξ' αποστάσεως" κλπ. Πολύ καλά. Δεν περίμενα τέτοια αντιμετώπιση. Με ξένισε το ότι οι προτάσεις περί καταμερισμού εργασιών που έκανα οικειοποιήθηκαν αμέσως από τους υπεύθυνους, το ότι οι μορφοποιήσεις των πινάκων και των κειμένων κρίθηκαν σημαντικές ("αν μπορείς σουλούπωσε λίγο αυτά, δεν μου βγαίνουν στον Η/Υ μου") και έμειναν όπως ακριβώς ενδεικτικά είχα κάνει, και από την άλλη να ακούω ...υπεροπτικά λογύδρια. 

Μακάρι να γίνει η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών όπως πρέπει. Μακάρι να μπουν στη διαδικασία να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Γιατί αν εγώ συνομίλησα με τους νεότερους, τους πιο δραστήριους, τους πιο ενεργητικούς που συμμετέχουν σε τέτοια καινοτόμα προγράμματα (!), τότε φοβάμαι ότι το υπόλοιπο 80% που κοιμάται στον ύπνο του "ωχ μωρέεε.... δε βαριέσαιιι..." είναι φύρα του συστήματος. Και όταν το ποσοστό της φύρας ξεπεράσει ένα όριο, το σύστημα νοσεί και απαιτεί γιατριά άμεση και δραστική.

Και όταν το ποσοστό της φύρας ξεπεράσει ένα όριο, το σύστημα νοσεί και απαιτεί γιατριά άμεση και δραστική.

Σήμερα έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο σχετικά με τη Νέα ηλεκτρονική υπηρεσία του υπουργείου παιδείας "Πείτε μας τη γνώμη σας". Εννοείται ότι θα στείλω αυτά που έχω μέσα μου κρατημένα. Ποιος θα τ΄ακούσει; Ίσως κανένας όπως πάντα σ' αυτό το κράτος που κινείται με random τρόπο. Ίσως ένας. Συνεχίζω να είμαι αισιόδοξος και να αισθάνομαι το μερίδιο που μου αναλογεί. Αν συνεχίσω (εγώ προσωπικά) να ανέχομαι τη χαζαμάρα, να κατεβάζω τον πήχη, να ακούω αδιαμαρτύρητα την ηλιθιότητα τότε είμαι συνυπεύθυνος.

Δες περισσότερα: http://bit.ly/new_ypepth