Μεταφορές μεγάλων αρχείων, ερήμωση πόλης, δυνατότητες εξόδου... (μπουκέτο)

Σήμερα γυρίζουν στο μυαλό μου 3 πράγματα που αν και φαίνονται ψιλοάσχετα μεταξύ τους ίσως έχουν κοινή αφετηρία. Όπως και να 'χει τα παραθέτω για ενημέρωση αλλά και σχολιασμό αν το θέλετε.

"Στείλε πράμα θείο"

Το πρώτο έχει να κάνει με το πως μπορούμε να στείλουμε σε κάποιον ή κάποιους μεγάλα αρχεία. Και όταν λέμε μεγάλα αρχεία εννοούμε μέχρι 2 GB. Με απλά λόγια 2-3 ταινίες, δεκάδες παρουσιάσεις, πάμπολλες εικόνες υψηλής ανάλυσης, αρκετά μουσικά CD σε mp3. Ένα θέμα που απασχολεί λίγο πολύ όλους. Να το γράψω σε CD, να του το στείλω, να το γράψω στο στικάκι που θα μου φέρει, να του δώσω το δικό μου και να μου το δώσει πίσω και άλλες τέτοιες ερωτήσεις προκύπτουν όταν έχουμε πολύ πράμα να δώσουμε σε κάποιον. Μου άρεσε λοιπόν από τις διάφορες λύσεις που υπάρχουν το wetranfer με το οποίο κάνουμε τα εξής: επιλέγουμε τα αρχεία που θέλουμε να στείλουμε, γράφουμε το mail του παραλήπτη, το δικό μας και τέλος ένα σχόλιο στα αγγλικά ή στα greeklish. Αν έρχεστε κι εσείς αντιμέτωποι με τέτοια ερωτήματα ρίξτε μια ματιά στο wetransfer εδώ.

Το δεύτερο έχει να κάνει με τη Δράμα το βράδυ. Αρκετές φορές χρειάστηκε να κατέβω αργούτσικα (μετά τις 11 μ.μ.) προς το κέντρο, συνηθέστερα για να βρω ανοιχτό κάποιο περίπτερο ή κάποιο φαρμακείο ή να πάρω κάτι από το γραφείο που ξέχασα κλπ. Η πόλη είναι νεκρή. Θυμίζει εικόνα φαρ-ουέστ με μοναδική διαφορά την έλλειψη των θυσάνων να διασχίζουν τους δρόμους. Τα ξερά χόρτα εννοώ, τους θάμνους που συνήθως βλέπουμε συνοδεία μουσικής λίγο πριν το πιστολίδι ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Αλλά ούτε θάμνοι σουλατσάρουν στους δρόμους, ούτε τίποτε άλλο. Ούτε άνθρωποι, ούτε ζώα. Η πόλη είναι βουβή. Σε κάποιους δρόμους δεν ανάβουν τα φώτα λόγω βλάβης ή εξοικονόμησης χρημάτων. Νομίζεις ότι κάποια αρρώστια, κάποιο θανατικό έχει πέσει και έχεις μείνει τελευταίος στην ενημέρωση. Θλίψη και μιζέρια. Απογοήτευση για το αύριο. Πλάκωμα.

Αυτή η εικόνα δεν ισχύει Παρασκευή και Σάββατο βράδυ όπου η Δράμα φοράει τα γνωστά βραδινά της ...φορέματα και αναδεικνύει με τον ποιο εκκωφαντικό τρόπο την παρακμιακή της εικόνα που τόσα χρόνια συνεχίζει να συντηρεί ως πρώτη προτεραιότητα. Είναι τότε που οι άνεργοι, εξοργισμένοι, σκυθρωποί κάτοικοί της ή οι μονίμως χαρούμενοι τύποι της πόλης εξορμούν στα 5-7-10 στέκια και της δίνουν το χρώμα που της ταιριάζει. Στις ίδιες θέσεις, με τις ίδιες πάνω-κάτω παρέες, κρίνοντας τους γύρω για να νοιώσουμε όλοι καλύτερα που δεν είμαστε σαν κι αυτούς (αλλά γι' αυτό θα χρειαστεί μια άλλη ανάρτηση...) 

Το τρίτο έχει να κάνει με την αναζήτηση. Αναζήτηση για ένα καλύτερο αύριο ή για μια εξασφάλιση του σήμερα, έστω. Εννοώ τις κρούσεις που δέχομαι από γνωστούς και φίλους για να φτιάξουν μια ιστοσελίδα και να προωθούν κυρίως προϊόντα και λίγο σπανιότερα υπηρεσίες. Ψαχνόμαστε. Τι μπορούμε να κάνουμε χωρίς να ρισκάρουμε ιδιαίτερα χρήμα και χρόνο; Και άντε χρόνο ας πούμε ότι έχουμε πια, αλλά χρήμα δεν έχει κανείς. Οπότε ο σχεδιασμός μια ιστοσελίδας και η προώθηση αυτής για να ξεκινήσει κάτι νέο που θα συμπληρώσει το εισόδημα (ή ό,τι έχει μείνει από αυτό) μοιάζει να είναι μια εύκολη και προσιτή λύση. Και είναι για μένα από τις σημαντικότερες κινήσεις που δίνουν μια προοπτική, μια ελπίδα στο τρελοκομείο που ζούμε...