Διαγραφές

Στις γενικότερες αλλαγές του τρόπου ζωής μας, των συνηθειών μας, του τρόπου επικοινωνίας, διαδικασίες υπαρκτές και κατανοητές στη γενικότερη εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας, μπορεί κάποιος να εντοπίσει μερικές ενδιαφέρουσες παραμέτρους.

Πολλοί από μας έχουν ένα διευθυνσιολόγιο, ατζέντα ή λίστα επαφών, καρνέ, που το σέρνουμε από κινητό σε κινητό (με τις «επιβεβλημένες» αναβαθμίσεις συσκευών) είτε χειροκίνητα είτε μέσω αυτόματης διαδικασίας με τη βοήθεια Η/Υ. Κάθισα σήμερα λοιπόν και είδα μία – μία τις επαφές μου στο Outlook. Για να γίνω πιο κατανοητός: στο χώρο εργασίας μου έχω έναν Η/Υ στον οποίο έχω καταχωρημένες όλες τις επαφές μου, προσωπικές και επαγγελματικές. Χρησιμοποιώ αποκλειστικά το MS Outlook για την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Το κινητό μου (iPhone) συνδέεται καθημερινά με τον υπολογιστή για να φορτίσει, να μεταφέρω φωτογραφίες, τραγούδια, ταινίες και εφαρμογές από και προς αυτό και τέλος για να συγχρονίζει τις επαφές, τα ραντεβού και τα διάφορα του ημερολογίου μου. Έχοντας αυξήσει το τελευταίο διάστημα τους φίλους μέσω του Facebook είχα την ανάγκη να τσεκάρω τι γίνεται με τις επαφές μου και να ξεκαθαρίσω…

Σκεφτείτε, όταν ήρθε εκείνη η αποφράδα ημέρα και χρειάστηκε τελικά να ξεκαθαρίσετε τις επαφές σας στο κινητό σας τηλέφωνο.

Ξεκαθάρισμα επαφών

Τελικά η πίεση που ασκεί το δάχτυλο πατώντας ένα κουμπί στο πληκτρολόγιο μας έχει τόση μεγάλη διαφορά από ένα άλλο πλήκτρο… Βλέποντας ένα – ένα τα ονόματα που αποφάσιζα ότι δεν έχουν πια θέση στη λίστα μου, πατούσα το Delete και φσσττ… τέλος. Άνθρωποι που δεν έχουν πια θέση στην καθημερινότητά μου, πρόσωπα που κάποτε είχαν λόγο να ανήκουν στη δική μου ατζέντα και τώρα μου είναι αδιάφοροι, φίλοι που είχαμε κοινά και τώρα μας χωρίζει κενό ανυπέρβλητο, παλιές ιστορίες που έχει κλείσει το κεφάλαιό τους, συνάδελφοι ή συνεργάτες που δεν έχουν κάτι πια να πουν στα δικά μου αυτιά, συμμαθητές που έχουν χαθεί…* Δεν αποκλείω να ξαναμπούν κάποιοι πάλι μέσα στον κατάλογό μου. Κανείς δεν το ξέρει. Η ζωή κάνει συνέχεια κύκλους, μικρούς και μεγάλους, με σημεία επαφής και επανασυνδέσεις, καμιά φορά περίεργες και απρόσμενες.

Μου έρχονταν στο μυαλό εικόνες και λόγια ψάχνοντας τη λίστα των επαφών μου για να κάνω την εκκαθάριση. Αναρωτήθηκα πώς είχαμε κάποτε κοινά σημεία επαφής! Έπιασα τον εαυτό μου, καθώς πατούσα τη διαγραφή, να χαμογελώ ειρωνικά ή να βγάζω ανακούφιση ή να είμαι σοβαρός ή ακόμη και να μην θυμάμαι καν ποιος είναι και από πού τον ξέρω. Σκέφτηκα χαμογελώντας με νόημα όταν ήμουν παιδί και έβλεπα τις ατζέντες των «μεγάλων», πόσο γεμάτες από ονόματα ήταν και τις ζήλευα! Θυμάμαι που άρχιζα να γράφω σε άδειες σελίδες ονόματα όσων ήξερα, χωρίς να γνώριζα τηλέφωνα και διευθύνσεις, αρκεί να έγραφα κάτι στη δική μου ατζέντα, για να γεμίσει με …γράμματα. Πόσο μεγάλες μου φαίνονταν οι σελίδες! Πόσο άδειο ήταν το βιβλιαράκι όσα και αν έγραφα! Το ίδιο βλέπω τώρα να το κάνουν και τα δικά μου παιδιά και χαμογελώ.

Τώρα η ατζέντα μου είναι αρκετά μεγάλη και αυτό που χρειάζεται είναι η εκκαθάρισή της σε τακτά χρονικά διαστήματα (αν και σπανίως γίνεται – λόγω έλλειψης χρόνου). Τώρα επιλέγω με προσοχή ποιος θα μπει στο βιβλιαράκι μου και ίσως φεύγει ευκολότερα… Όμως αυτοί που είναι μέσα και ανήκουν στους «ενεργούς» ΕΙΝΑΙ μέσα. Ξέρω γιατί είναι, ξέρω γιατί έγραψα πληροφορίες για το που δουλεύουν, σε ποια τηλέφωνα τους βρίσκω, ποιο είναι το mail τους, αν έχουν σελίδα στο Facebook ή Blog και ίσως και άλλες χρήσιμες πληροφορίες που με ενδιαφέρουν.

* Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα SMS που έστειλα σε φίλο μου πριν μερικά χρόνια. Ήταν στο νοσοκομείο σε άσχημη κατάσταση. Δεν πήρα ποτέ αναφορά παράδοσης… Το κινητό του παρέμενε στις επαφές μου για αρκετούς μήνες μετά το μοιραίο. Δεν μπορούσα να το σβήσω. Δεν μπορούσα να πατήσω το Delete. Όταν τελικά έγινε κι αυτό, για μένα ήταν ο τελευταίος αποχαιρετισμός. Ήταν το πιο δύσκολο πάτημα του πλήκτρου Delete. Που χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός για να μπορέσω να το πατήσω…

Καλό παράδεισο φίλε μου.

Έχετε αμφιβολίες αν είστε εθισμένοι στο διαδίκτυο;

Διαβάζοντας ένα περιοδικό σχετικό με υπολογιστές, πριν μερικά χρόνια, το μάτι μου έπεσε σε μια αγγελία που ζητούσαν συντάκτες. Έλεγε λοιπόν στο σχετικό κείμενο μεταξύ άλλων: «θα προτιμηθούν άτομα που χώρισαν λόγω εθισμού στο ίντερνετ»

Ναι, ο εθισμός στο διαδίκτυο δεν είναι κάτι που σπανίζει στις μέρες μας. Ίσως τα τελευταία χρόνια ο εθισμός αυτός να έχει στραφεί σε μεγάλο βαθμό στο μεγαλύτερο παγκόσμιο κοινωνικό δίκτυο, το facebook (τελευταία ανακοινώθηκε ότι οι χρήστες του έφτασαν το 1 δισεκατομμύριο, που σημαίνει ότι αν το facebook ήταν χώρα θα ήταν 3^η σε παγκόσμια κατάταξη μετά την Κίνα και την Ινδία). Με την παράλληλη αλματώδη αύξηση των πωλήσεων των smartphones η εικόνα του τύπου που πίνει καφέ και σουλατσάρει στο facebook είναι πλέον συνηθισμένη.

Ένα πράμα όπως και τα διαζύγια…

Ίσως ο εθισμός με το διαδίκτυο να ερμηνεύει τα προβλήματα των διαπροσωπικών σχέσεων, το φόβο του να γνωρίσω άτομα (τι θα μου πουν, πως θα με δουν, πως θα στέκομαι κ.λ.π.) ή ακόμη περισσότερο του να διακινδυνέψω την προσωπική μου ηρεμία στα κύματα μιας σχέσης.

Δεν πιστεύω ότι το διαδίκτυο «φταίει» για όλα τα προβλήματά μας. Είναι διέξοδος διαφυγής ίσως. Ή και δικλείδα ασφαλείας για μερικούς. Μπορεί πάντως να μετατραπεί και σε ναρκωτικό, με την έννοια ότι μπορεί να σε εθίσει και να «κολλήσεις». Αλλά δεν φταίει αυτό. Όπως παίζει και με το μαχαίρι ή με το αλυσοπρίονο…

Παραθέτω ένα πολυφορεμένο ίσως κείμενο. Καλή ανάγνωση…

Μπορείτε να καταλάβετε ότι είστε εθισμένοι στο Internet όταν:

• Μετά από κάθε τελεία που γράφετε συνεχίζετε με “gr’.
• Η γυναίκα σας κρεμάει μια ξανθιά περούκα στην οθόνη του υπολογιστή σας, για να σας θυμίσει πως είναι.
• Όλοι σας οι φίλοι έχουν @ στα ονόματα τους.
• Μετακομίζετε σε καινούργιο σπίτι και το πρώτο που σκέφτεστε είναι να κάνετε μεταφορά της τηλεφωνικής γραμμής -άρα και του ίντερνετ- για να μη μείνετε χωρίς πρόσβαση ούτε μια μέρα.
• Όταν πηγαίνετε στην τουαλέτα για προσωπική σας ανάγκη λέτε ότι πάτε για “upload’.
• Λέτε στον οδηγό ταξί ότι η διεύθυνση σας είναι: http://Alexandroupoleos.25.odos/spiti/ayto_me_ta_kagkela.htm.
• Η/Ο σύζυγος σας ανακοινώνει τον νέο κανόνα: “Απαγορεύεται ο υπολογιστής, στο κρεβάτι!”
• Χρησιμοποιείτε συνέχεια εκφράσεις και σύμβολα του στυλ: lol, brb, afk,  , @, www κ.λ.π.
• Ο καλύτερος σας φίλος είναι κάποιος τον οποίο δεν έχετε δει ποτέ.
• Όταν ο/η σύζυγος σας λέει πως για να στηριχθεί ένας γάμος χρειάζεται επικοινωνία και εσείς αγοράζετε καινούργιο ρούτερ, υπολογιστή και δεύτερη γραμμή και για αυτόν/ήν.
• Ο γάτος σας έχει την δική του προσωπική σελίδα στο Internet.
• Το ίδιο και το χρυσόψαρο σας.
• Παίρνετε τηλέφωνο στους φίλους σας για να τους πείτε ότι τους στείλατε email και κλείνετε περιμένοντας την απάντηση.

Αν έχετε χρόνο ρίξε μια ματιά και σ’ αυτά:

• Το  facebook δεν είναι το μοναδικό δίκτυο κοινωνικής δικτύωσης: http://goo.gl/wBH8a
• Ομιλία για τον «Εθισµό στο διαδίκτυο – οδηγίες στους γονείς» της Αλεξάνδρας Καππάτου, Ψυχολόγου – Παιδοψυχολόγου: http://goo.gl/FOPSe
• Χρήση του διαδικτύου – Μονάδα εφηβικής υγείας, Νοσοκομείο Παίδων «Π. & Α. Κυριακού»: http://goo.gl/QfcFS

Τεχνολογικές εξελίξεις με φαντασία

ΦΟΡΗΤΟΣ ΜΕ ΜΙΑ ΝΕΑ ΑΝΤΙΛΗΨΗ ΣΤΗ ΧΡΗΣΗ ΤΟΥ: Πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε από την Samsung Hellas σε εκδήλωση που πραγματοποίησε για δημοσιογράφους πως η νέα συσκευή της Google και της Samsung, το Chromebook XE303 θα κυκλοφορήσει στη χώρα μας μέσα στο πρώτο τρίμηνο του 2013. Με χαρακτηριστικά ικανοποιητικά για τον μέσο χρήστη και με την παροχή 100GB δωρεάν χώρο στην cloud υπηρεσία της Google αποτελεί μια πολύ ενδιαφέρουσα πρόταση. Κι αυτό γιατί η διαφορά του Chromebook με τους άλλους φορητούς υπολογιστές είναι πως χρησιμοποιεί το λειτουργικό σύστημα Chrome OS και όχι τα Windows της Microsoft. Το συγκεκριμένο λειτουργικό σύστημα βασίζεται στο γνωστό φυλλομετρητή (browser) της Google και λειτουργεί μόνο μέσω του διαδικτύου. Δηλαδή μέσω διαδικτυακών εφαρμογών για την επεξεργασία κειμένου και φωτογραφιών, την κοινωνική δικτύωση, παιχνίδια και σχεδόν οποιαδήποτε άλλη χρήση. Αυτό όμως ταυτόχρονα σημαίνει πως δεν υποστηρίζεται η εγκατάσταση και χρήση εφαρμογών Windows. Η Samsung δεν ανακοίνωσε κάποια συγκεκριμένη ημερομηνία κυκλοφορίας, αλλά ούτε και την τιμή της συσκευής στην ελληνική αγορά, η οποία στο εξωτερικό αγγίζει τα 250 δολάρια.

Το πλεονέκτημα του εν λόγω φορητού είναι ότι αν χαθεί, κλαπεί, χαλάσει κλπ, ο κάτοχός του έχει χάσει μεν τα χρήματα που δαπάνησε για την αγορά του, αλλά με έναν νέο αντίστοιχο φορητό που θα πάρει, μπορεί σε χρόνο πραγματικά μηδενικό, να αποκτήσει και πάλι πρόσβαση στα πολύτιμα αρχεία του. Κι αυτό γιατί δίνει τα στοιχεία του (όνομα χρήστη και κωδικό πρόσβασης) και αποκτά και πάλι πρόσβαση στα 100GB χώρο που του δίνει η Google.

«ΠΑΠΠΟΥ ΜΗ ΣΤΑΜΑΤΑΣ ΝΑ ΚΟΥΝΙΕΣΑΙ!»: Μοιάζει με μια κλασική παλιομοδίτικη ξύλινη καρέκλα. Στην πράξη όμως είναι πολύ πιο προηγμένη τεχνολογικά από όσο μπορείτε να φανταστείτε. Η πολυθρόνα σχεδιάστηκε στην Ελβετία και στην ουσία είναι ένας φορτιστής για συσκευές της Apple. Το μυστικό κρύβεται σε έναν μηχανισμό στο πίσω μέρος της καρέκλας (2 τροχαλίες όπως διακρίνονται στην εικόνα) που μεταφράζει το ρυθμικό λίκνισμα σε ηλεκτρική ενέργεια. Μία ώρα απαλής κίνησης είναι αρκετή για να φθάσει την μπάρα φόρτισης του iPad στο 35%. Η «προχωρημένη» αυτή καρέκλα έχει ενσωματωμένα στην πλάτη της και ηχεία σε περίπτωση που θέλει κάποιος να ακούσει μουσική.  Βέβαια με τα 1.300 ευρώ που κοστίζει η καρέκλα αυτή, μάλλον πολλοί παππούδες θα συνεχίσουν να ταλαντεύονται στις κλασικές κουνιστές πολυθρόνες, ξοδεύοντας άσκοπα (!) την ενέργεια που παράγουν…

Το θέμα πάντως της εξοικονόμησης ενέργειες ή καλύτερα της μετατροπής μιας …χαμένης ενέργειες σε κάποια άλλη έχει απασχολήσει και στο παρελθόν επιστήμονες που σχεδίαζαν άλλες διατάξεις. Στους Ολυμπιακούς αγώνες του Λονδίνου δοκιμάστηκαν πλάκες πεζοδρομίου με επίστρωση ανακυκλωμένου ελαστικού, οι οποίες μετατρέπουν σε ηλεκτρική ενέργεια τα βήματα των περιπατητών. Πρόσφατα, δοκιμάστηκαν σε ένα υπαίθριο φεστιβάλ και συγκέντρωσαν 250.000 βήματα. Η ενέργεια που παράχθηκε ήταν αρκετή για να φορτίσει 10.000 κινητά τηλέφωνα.

ΑΝ ΧΑΣΕΤΕ ΤΟ ΚΙΝΗΤΟ ΣΑΣ: Ένα νέο σύστημα υπόσχεται σύντομα να σας βοηθά να εντοπίζετε οποιοδήποτε χαμένο αντικείμενο, από κινητά, αποσκευές, μέχρι ακόμα και κατοικίδια. Πρόκειται για ένα αυτοκόλλητο chip μεγέθους λίγων χιλιοστών το οποίο χρησιμοποιεί τεχνολογία Bluetooth προκειμένου να επικοινωνεί με το Android ή iOS smartphone σας. Η αντίστοιχη εφαρμογή αναλαμβάνει να μετατρέψει το κινητό σας σε ένα είδος «ραντάρ», λαμβάνοντας το αντίστοιχο σήμα από το αυτοκόλλητο. Σας προειδοποιεί όταν αυτό βρεθεί μέσα στην εμβέλεια του Bluetooth της συσκευής σας ή βγει εκτός, ενώ ταυτόχρονα προβάλλει στην οθόνη την θέση του.

Παραμένει όμως μια αρκετά ενδιαφέρουσα πρόταση, ειδικά αν φοβάστε μήπως χάσετε ή ξεχάσετε κάπου τις συσκευές σας ή αν απλά θέλετε να γνωρίζετε ανά πάσα στιγμή που βρίσκεται το κατοικίδιο σας ή τα παιδιά σας μέσα στο σπίτι.

Τις τελευταίες μέρες αρκετοί φίλοι με ρωτούσαν αν μπορούν να βρουν το κινητό τους που έχουν χάσει με τη βοήθεια μιας εφαρμογής που έχουν και εντοπίζουν τη συσκευή τους όταν όμως αυτή είναι εντός δικτύου. Είναι μια χρήσιμη εφαρμογή που μπορούμε να την εκμεταλλευτούμε, όταν όμως το κινητό μας πέσει σε λάθος χέρια, ο …νέος κάτοχός της δεν θα μείνει άπραγος. Θα αλλάξει άμεσα την κάρτα SIM και θα βάλει μια δικιά του αποτρέποντας τον εντοπισμό της από τον νόμιμο κάτοχο. Οπότε, το νέο αυτό τσιπάκι λειτουργεί σωτήρια σε τέτοιες ανεπιθύμητες καταστάσεις.

Το δικαίωμα στο λάθος

Το πρωτοδιάβασα από τον Steve Jobs (1955-2011), τον ιδρυτή και για πολλά χρόνια αφεντικό της Apple: "κάνε λάθη, αλλά μάθε από αυτά". Μου χτύπησε κάπως, όταν το διάβασα. Τι είπε; Να κάνω λάθος; Μα γιατί; Δεν πρέπει να είμαστε σωστοί σε ό,τι κάνουμε; Να είμαστε συνεπείς στη δουλειά μας. Να είμαστε αλάνθαστοι στο σχολείο. Να μην κάνουμε λάθος στη σχέση μας. Χμμμ... για να το δούμε και πάλι.

Ζούμε σε μια κοινωνία που το λάθος στηλιτεύεται. Που μας το χτυπούν σε ανυποψίαστο χρόνο ως εκδίκηση, ως αποτροπή, ως νουθεσία ή ό,τι. Πώς όμως μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι, να προχωρήσουμε μπροστά βελτιώνοντας τον ίδιο μας τον εαυτό, όταν αποφεύγουμε να κάνουμε λάθος; Με τα λάθη μπορούμε να μάθουμε ποιοι είμαστε. Ποιοι είναι οι άλλοι. Γιατί πήγε κάτι στραβά και δεν μας βγήκε όπως το υπολογίζαμε. Ποιες παραμέτρους δεν λάβαμε υπόψη μας.

Στη σχολική γιορτή του δημοτικού, κληρώθηκα να είμαι ο Άγιος Βασίλης και η Χριστίνα, το αγγελάκι που συνομιλεί με τον Άγιο. Στη σκηνή επάνω με τους γονείς και τα παιδιά να παρακολουθούν το χριστουγεννιάτικο σκετσάκι έπρεπε -σύμφωνα με τον ρόλο- να έχω ένα σάκο με δώρα, για να δίνω ή όχι στα παιδιά τα δώρα που μου ζητούσαν με τα γράμματά τους, αναλόγως της συμπεριφοράς τους το χρόνο που πέρασε. Σε ένα από αυτά θα έδινα ένα πιστόλι, το οποίο όμως κάπου παράπεσε και δεν το έβαλα στο σάκο. Το αντιλήφθηκα αργά. Και στην ερώτηση του αγγέλου αν θα δώσω το πιστόλι στον Κωστάκη, βλέποντας ότι δεν υπάρχει, γύρισα προς τον δάσκαλο και είπα με παιδική αφέλεια: "κύριε, δεν έχω πιστόλι, να του στείλω κάτι άλλο αντί γι' αυτό"; Παιδική αφέλεια.

Σε μια τάξη σχολείου, τα παιδιά ζωγράφιζαν διάφορα στο μάθημα της Ζωγραφικής. Ρώτησε η δασκάλα ένα κοριτσάκι, που απορροφημένο δεν σήκωνε το κεφάλι του, τι ζωγραφίζει. "- Τον Θεό κυρία". "- Μα κανείς δεν ξέρει πως είναι!". "- Θα ξέρετε σε ένα λεπτό!". Τα παιδιά δεν διστάζουν να κάνουν λάθος. Και έτσι μαθαίνουν. Και έτσι προχωρούν και χαράζουν το δρομάκι τους. Και η δημιουργικότητά τους ενισχύεται. Και ανεβαίνουν. Εμείς όμως είμαστε ενήλικες πια. Λάθη όχι μόνο δεν επιτρέπονται, αλλά γίνονται και αντικείμενο ειρωνείας, αποστροφής, μείωσης.

Ναι, είναι καλό να κυνηγάμε τα λάθη. Να δοκιμάζουμε. Να τολμούμε κάτι διαφορετικό από πριν. Έτσι μόνο μπορούμε να γίνουμε καλύτεροι. Τότε προχωράμε με μνήμη του λάθους και η εμπειρία γίνεται πείρα. Αρκεί να μαθαίνουμε από αυτά.

Σήμερα, με την παγερή και πνιγηρή ατμόσφαιρα, έχω την αίσθηση ότι τα παιδιά δεν έχουν το δικαίωμα στο λάθος. Κι αυτό με τρομάζει για το αύριο.

Μεταφορές μεγάλων αρχείων, ερήμωση πόλης, δυνατότητες εξόδου... (μπουκέτο)

Σήμερα γυρίζουν στο μυαλό μου 3 πράγματα που αν και φαίνονται ψιλοάσχετα μεταξύ τους ίσως έχουν κοινή αφετηρία. Όπως και να 'χει τα παραθέτω για ενημέρωση αλλά και σχολιασμό αν το θέλετε.

"Στείλε πράμα θείο"

Το πρώτο έχει να κάνει με το πως μπορούμε να στείλουμε σε κάποιον ή κάποιους μεγάλα αρχεία. Και όταν λέμε μεγάλα αρχεία εννοούμε μέχρι 2 GB. Με απλά λόγια 2-3 ταινίες, δεκάδες παρουσιάσεις, πάμπολλες εικόνες υψηλής ανάλυσης, αρκετά μουσικά CD σε mp3. Ένα θέμα που απασχολεί λίγο πολύ όλους. Να το γράψω σε CD, να του το στείλω, να το γράψω στο στικάκι που θα μου φέρει, να του δώσω το δικό μου και να μου το δώσει πίσω και άλλες τέτοιες ερωτήσεις προκύπτουν όταν έχουμε πολύ πράμα να δώσουμε σε κάποιον. Μου άρεσε λοιπόν από τις διάφορες λύσεις που υπάρχουν το wetranfer με το οποίο κάνουμε τα εξής: επιλέγουμε τα αρχεία που θέλουμε να στείλουμε, γράφουμε το mail του παραλήπτη, το δικό μας και τέλος ένα σχόλιο στα αγγλικά ή στα greeklish. Αν έρχεστε κι εσείς αντιμέτωποι με τέτοια ερωτήματα ρίξτε μια ματιά στο wetransfer εδώ.

Το δεύτερο έχει να κάνει με τη Δράμα το βράδυ. Αρκετές φορές χρειάστηκε να κατέβω αργούτσικα (μετά τις 11 μ.μ.) προς το κέντρο, συνηθέστερα για να βρω ανοιχτό κάποιο περίπτερο ή κάποιο φαρμακείο ή να πάρω κάτι από το γραφείο που ξέχασα κλπ. Η πόλη είναι νεκρή. Θυμίζει εικόνα φαρ-ουέστ με μοναδική διαφορά την έλλειψη των θυσάνων να διασχίζουν τους δρόμους. Τα ξερά χόρτα εννοώ, τους θάμνους που συνήθως βλέπουμε συνοδεία μουσικής λίγο πριν το πιστολίδι ξεκαθαρίσματος λογαριασμών. Αλλά ούτε θάμνοι σουλατσάρουν στους δρόμους, ούτε τίποτε άλλο. Ούτε άνθρωποι, ούτε ζώα. Η πόλη είναι βουβή. Σε κάποιους δρόμους δεν ανάβουν τα φώτα λόγω βλάβης ή εξοικονόμησης χρημάτων. Νομίζεις ότι κάποια αρρώστια, κάποιο θανατικό έχει πέσει και έχεις μείνει τελευταίος στην ενημέρωση. Θλίψη και μιζέρια. Απογοήτευση για το αύριο. Πλάκωμα.

Αυτή η εικόνα δεν ισχύει Παρασκευή και Σάββατο βράδυ όπου η Δράμα φοράει τα γνωστά βραδινά της ...φορέματα και αναδεικνύει με τον ποιο εκκωφαντικό τρόπο την παρακμιακή της εικόνα που τόσα χρόνια συνεχίζει να συντηρεί ως πρώτη προτεραιότητα. Είναι τότε που οι άνεργοι, εξοργισμένοι, σκυθρωποί κάτοικοί της ή οι μονίμως χαρούμενοι τύποι της πόλης εξορμούν στα 5-7-10 στέκια και της δίνουν το χρώμα που της ταιριάζει. Στις ίδιες θέσεις, με τις ίδιες πάνω-κάτω παρέες, κρίνοντας τους γύρω για να νοιώσουμε όλοι καλύτερα που δεν είμαστε σαν κι αυτούς (αλλά γι' αυτό θα χρειαστεί μια άλλη ανάρτηση...) 

Το τρίτο έχει να κάνει με την αναζήτηση. Αναζήτηση για ένα καλύτερο αύριο ή για μια εξασφάλιση του σήμερα, έστω. Εννοώ τις κρούσεις που δέχομαι από γνωστούς και φίλους για να φτιάξουν μια ιστοσελίδα και να προωθούν κυρίως προϊόντα και λίγο σπανιότερα υπηρεσίες. Ψαχνόμαστε. Τι μπορούμε να κάνουμε χωρίς να ρισκάρουμε ιδιαίτερα χρήμα και χρόνο; Και άντε χρόνο ας πούμε ότι έχουμε πια, αλλά χρήμα δεν έχει κανείς. Οπότε ο σχεδιασμός μια ιστοσελίδας και η προώθηση αυτής για να ξεκινήσει κάτι νέο που θα συμπληρώσει το εισόδημα (ή ό,τι έχει μείνει από αυτό) μοιάζει να είναι μια εύκολη και προσιτή λύση. Και είναι για μένα από τις σημαντικότερες κινήσεις που δίνουν μια προοπτική, μια ελπίδα στο τρελοκομείο που ζούμε...

Περί εκπαίδευσης

Θες κάτι οι ώρες διδασκαλίας σε ΑΕΙ, ΤΕΙ, ΙΕΚ και στο ΚΕΣ που είχα παλιότερα, θες κάτι η κατάσταση στο σπίτι που βιώνω καθημερινά (η γυναίκα μου είναι φιλόλογος) μπήκα στη διαδικασία να παρακολουθήσω ένα εξ' αποστάσεως πρόγραμμα που απευθύνεται σε εκπαιδευτικούς. Είχα κάποιες αμφιβολίες για το αν αξίζει, αν θα έχω χρόνο να ασχοληθώ, πόσο θα με τραβήξει κλπ. Πέρασε ένας μήνας περίπου από τότε που μπλέχτηκα στη διαδικασία αυτή. Τα παράτησα οριστικά χθες.
Για να γίνω σαφής μεταφέρω, όσο αντικειμενικά γίνεται, τα γεγονότα: Κάνω την εγγραφή μου κανονικά στη σχετική σελίδα της εξ' αποστάσεως εκπαίδευσης. Αναρωτιέμαι αν στα βιογραφικά στοιχεία που γράφουν όλοι οι συμμετέχοντες κάπου θα κλοτσήσει το ότι δεν είμαι επαγγελματίας εκπαιδευτικός. Δεν είναι το βασικό μου επάγγελμα με άλλα λόγια. Μπορεί να έχω 2.000+ ώρες σε ΤΕΙ, μερικές εκατοντάδες σε ΑΕΙ, ΙΕΚ και (αδιάφορες) χιλιάδες στο ΚΕΣ που είχα, αλλά η βασική μου ιδιότητα δεν είναι αυτή. Παρακολουθώ λοιπόν με ενδιαφέρον τη διαδικασία εγγραφής, επικοινωνίας των συμμετεχόντων, απόψεων που πηγαινοέρχονται σε αράδες κειμένου. Βλέπω τις εγγραφές να πληθαίνουν καθημερινά. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι ένα μεγάλο εγχείρημα που θέλει οργάνωση.

Ίσως λόγω επαγγελματικής διαστροφής να μ' ενοχλεί η τσαπατσουλιά σε ένα κείμενο όσο απλό ή πρόχειρο και αν είναι.

Ίσως λόγω επαγγελματικής διαστροφής να μ' ενοχλεί η τσαπατσουλιά σε ένα κείμενο όσο απλό ή πρόχειρο και αν είναι. Ιδιαίτερα από ανθρώπους που έχουν να κάνουν με κείμενα στη δουλειά τους και δεν είναι αμπελουργοί ή καπνοπαραγωγοί (τους οποίους και σαφέστατα τιμώ). Θα περίμενα από εκπαιδευτικούς να έβλεπα στρωτό λόγο, ορθογραφία και σύνταξη σωστή, με μορφοποίηση απλή και κατανοητή. Ίσως γιατί στο μυαλό έχω συνδέσει τον τρόπο γραφής του δασκάλου με την ποιότητα του έργου του. Με τον τρόπο που σκέφτεται και εκφράζει την όποια διάθεση έχει. Και βλέπω στις σχετικές συζητήσεις (forums) το ...χάος! "Δεν υπάρχουν" απλά... Ο καθένας να γράφει με σωστή ορθογραφία μεν, αλλά ό,τι του κατεβαίνει στο μυαλό, με μορφοποιήσεις  επιπέδου δημοτικού ή γυμνασίου. Μέχρι εκεί ναι. Γυμνασίου.

Κρίμα. Χαλάστηκα. Έχασα το κέφι μου. Διαπίστωσα πόσο πολύ είμαστε πίσω με χρόνια επιμορφώσεων, με σεμινάρια βιωματικά ή άλλα... Σκέφτηκα τι ενέργειες και δράσεις γίνονται στο εξωτερικό, πόσο ξένα, άπιαστα και μακρινά μοιάζουν εκείνα (γι' αυτούς αυτονόητα) εδώ, πόσο άρνηση δείχνουμε στο νέο και στο διαφορετικό, πόσο πιάνει ακόμη η αιτιολόγηση "εγώ δεν τα έμαθα αυτά και άλλωστε σε 5 χρόνια βγαίνω στη σύνταξη, άσε με τώρα..." και πόσο ακόμη τρέχουμε να προλάβουμε το ριμαδοτρένο που ακόμη να έρθει (ή έρχεται με ρυθμούς οδοντωτού).

Συνέχισα πάραυτα με αισιοδοξία και περιέργεια για το πως θα συνεχίσει αυτό το σενάριο να παίζει. Μπήκα στη διαδικασία και συμμετείχα σε ένα κοινόχρηστο αρχείο το βράδυ της Κυριακής για να αποφασίσουμε κάποια πράγματα. Κόλαση. Μικρά παιδιά που έγραφαν ό,τι να 'ναι. Βαβούρα. Που είναι οι υπόλοιποι ρε παιδιά; 800+ γράφτηκαν. Εδώ μέσα δεν είμαστε ούτε 50. Χαρτιά και οι απόντες; Που ανησύχησαν με την αξιολόγηση και ψάχνουν πιστοποιήσεις παντός είδους για να αποδείξουν ότι αυτοβελτιώνονται; Ας υποθέσω ότι δεν είναι έτσι. Ας.

Από 6-7 κουβέντες που αντάλλαξα με "υπευθύνους" αντιλήφθηκα μια κρύα στάση του στυλ "δεν ανήκεις εδώ", "μπορείς όμως να συμμετέχεις αν θέλεις", "δεν έχεις καταλάβει πως λειτουργεί η διαδικασία της εξ' αποστάσεως" κλπ. Πολύ καλά. Δεν περίμενα τέτοια αντιμετώπιση. Με ξένισε το ότι οι προτάσεις περί καταμερισμού εργασιών που έκανα οικειοποιήθηκαν αμέσως από τους υπεύθυνους, το ότι οι μορφοποιήσεις των πινάκων και των κειμένων κρίθηκαν σημαντικές ("αν μπορείς σουλούπωσε λίγο αυτά, δεν μου βγαίνουν στον Η/Υ μου") και έμειναν όπως ακριβώς ενδεικτικά είχα κάνει, και από την άλλη να ακούω ...υπεροπτικά λογύδρια. 

Μακάρι να γίνει η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών όπως πρέπει. Μακάρι να μπουν στη διαδικασία να ανταποκριθούν στα καθήκοντά τους. Γιατί αν εγώ συνομίλησα με τους νεότερους, τους πιο δραστήριους, τους πιο ενεργητικούς που συμμετέχουν σε τέτοια καινοτόμα προγράμματα (!), τότε φοβάμαι ότι το υπόλοιπο 80% που κοιμάται στον ύπνο του "ωχ μωρέεε.... δε βαριέσαιιι..." είναι φύρα του συστήματος. Και όταν το ποσοστό της φύρας ξεπεράσει ένα όριο, το σύστημα νοσεί και απαιτεί γιατριά άμεση και δραστική.

Και όταν το ποσοστό της φύρας ξεπεράσει ένα όριο, το σύστημα νοσεί και απαιτεί γιατριά άμεση και δραστική.

Σήμερα έπεσε στα χέρια μου ένα άρθρο σχετικά με τη Νέα ηλεκτρονική υπηρεσία του υπουργείου παιδείας "Πείτε μας τη γνώμη σας". Εννοείται ότι θα στείλω αυτά που έχω μέσα μου κρατημένα. Ποιος θα τ΄ακούσει; Ίσως κανένας όπως πάντα σ' αυτό το κράτος που κινείται με random τρόπο. Ίσως ένας. Συνεχίζω να είμαι αισιόδοξος και να αισθάνομαι το μερίδιο που μου αναλογεί. Αν συνεχίσω (εγώ προσωπικά) να ανέχομαι τη χαζαμάρα, να κατεβάζω τον πήχη, να ακούω αδιαμαρτύρητα την ηλιθιότητα τότε είμαι συνυπεύθυνος.

Δες περισσότερα: http://bit.ly/new_ypepth