Διαγραφές

Στις γενικότερες αλλαγές του τρόπου ζωής μας, των συνηθειών μας, του τρόπου επικοινωνίας, διαδικασίες υπαρκτές και κατανοητές στη γενικότερη εξέλιξη της ανθρώπινης κοινωνίας, μπορεί κάποιος να εντοπίσει μερικές ενδιαφέρουσες παραμέτρους.

Πολλοί από μας έχουν ένα διευθυνσιολόγιο, ατζέντα ή λίστα επαφών, καρνέ, που το σέρνουμε από κινητό σε κινητό (με τις «επιβεβλημένες» αναβαθμίσεις συσκευών) είτε χειροκίνητα είτε μέσω αυτόματης διαδικασίας με τη βοήθεια Η/Υ. Κάθισα σήμερα λοιπόν και είδα μία – μία τις επαφές μου στο Outlook. Για να γίνω πιο κατανοητός: στο χώρο εργασίας μου έχω έναν Η/Υ στον οποίο έχω καταχωρημένες όλες τις επαφές μου, προσωπικές και επαγγελματικές. Χρησιμοποιώ αποκλειστικά το MS Outlook για την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Το κινητό μου (iPhone) συνδέεται καθημερινά με τον υπολογιστή για να φορτίσει, να μεταφέρω φωτογραφίες, τραγούδια, ταινίες και εφαρμογές από και προς αυτό και τέλος για να συγχρονίζει τις επαφές, τα ραντεβού και τα διάφορα του ημερολογίου μου. Έχοντας αυξήσει το τελευταίο διάστημα τους φίλους μέσω του Facebook είχα την ανάγκη να τσεκάρω τι γίνεται με τις επαφές μου και να ξεκαθαρίσω…

Σκεφτείτε, όταν ήρθε εκείνη η αποφράδα ημέρα και χρειάστηκε τελικά να ξεκαθαρίσετε τις επαφές σας στο κινητό σας τηλέφωνο.

Ξεκαθάρισμα επαφών

Τελικά η πίεση που ασκεί το δάχτυλο πατώντας ένα κουμπί στο πληκτρολόγιο μας έχει τόση μεγάλη διαφορά από ένα άλλο πλήκτρο… Βλέποντας ένα – ένα τα ονόματα που αποφάσιζα ότι δεν έχουν πια θέση στη λίστα μου, πατούσα το Delete και φσσττ… τέλος. Άνθρωποι που δεν έχουν πια θέση στην καθημερινότητά μου, πρόσωπα που κάποτε είχαν λόγο να ανήκουν στη δική μου ατζέντα και τώρα μου είναι αδιάφοροι, φίλοι που είχαμε κοινά και τώρα μας χωρίζει κενό ανυπέρβλητο, παλιές ιστορίες που έχει κλείσει το κεφάλαιό τους, συνάδελφοι ή συνεργάτες που δεν έχουν κάτι πια να πουν στα δικά μου αυτιά, συμμαθητές που έχουν χαθεί…* Δεν αποκλείω να ξαναμπούν κάποιοι πάλι μέσα στον κατάλογό μου. Κανείς δεν το ξέρει. Η ζωή κάνει συνέχεια κύκλους, μικρούς και μεγάλους, με σημεία επαφής και επανασυνδέσεις, καμιά φορά περίεργες και απρόσμενες.

Μου έρχονταν στο μυαλό εικόνες και λόγια ψάχνοντας τη λίστα των επαφών μου για να κάνω την εκκαθάριση. Αναρωτήθηκα πώς είχαμε κάποτε κοινά σημεία επαφής! Έπιασα τον εαυτό μου, καθώς πατούσα τη διαγραφή, να χαμογελώ ειρωνικά ή να βγάζω ανακούφιση ή να είμαι σοβαρός ή ακόμη και να μην θυμάμαι καν ποιος είναι και από πού τον ξέρω. Σκέφτηκα χαμογελώντας με νόημα όταν ήμουν παιδί και έβλεπα τις ατζέντες των «μεγάλων», πόσο γεμάτες από ονόματα ήταν και τις ζήλευα! Θυμάμαι που άρχιζα να γράφω σε άδειες σελίδες ονόματα όσων ήξερα, χωρίς να γνώριζα τηλέφωνα και διευθύνσεις, αρκεί να έγραφα κάτι στη δική μου ατζέντα, για να γεμίσει με …γράμματα. Πόσο μεγάλες μου φαίνονταν οι σελίδες! Πόσο άδειο ήταν το βιβλιαράκι όσα και αν έγραφα! Το ίδιο βλέπω τώρα να το κάνουν και τα δικά μου παιδιά και χαμογελώ.

Τώρα η ατζέντα μου είναι αρκετά μεγάλη και αυτό που χρειάζεται είναι η εκκαθάρισή της σε τακτά χρονικά διαστήματα (αν και σπανίως γίνεται – λόγω έλλειψης χρόνου). Τώρα επιλέγω με προσοχή ποιος θα μπει στο βιβλιαράκι μου και ίσως φεύγει ευκολότερα… Όμως αυτοί που είναι μέσα και ανήκουν στους «ενεργούς» ΕΙΝΑΙ μέσα. Ξέρω γιατί είναι, ξέρω γιατί έγραψα πληροφορίες για το που δουλεύουν, σε ποια τηλέφωνα τους βρίσκω, ποιο είναι το mail τους, αν έχουν σελίδα στο Facebook ή Blog και ίσως και άλλες χρήσιμες πληροφορίες που με ενδιαφέρουν.

* Δεν θα ξεχάσω ποτέ ένα SMS που έστειλα σε φίλο μου πριν μερικά χρόνια. Ήταν στο νοσοκομείο σε άσχημη κατάσταση. Δεν πήρα ποτέ αναφορά παράδοσης… Το κινητό του παρέμενε στις επαφές μου για αρκετούς μήνες μετά το μοιραίο. Δεν μπορούσα να το σβήσω. Δεν μπορούσα να πατήσω το Delete. Όταν τελικά έγινε κι αυτό, για μένα ήταν ο τελευταίος αποχαιρετισμός. Ήταν το πιο δύσκολο πάτημα του πλήκτρου Delete. Που χρειάστηκε να περάσει πολύς καιρός για να μπορέσω να το πατήσω…

Καλό παράδεισο φίλε μου.